تاریخچه دومینیکا در طی زمان

در حال حاضر علاقمندان می توانند با اخذ پاسپورت دومینیکا به شهروندی این کشور دست یابند و از مزایای بسیاری بهره مند شوند. در این مطلب درباره تاریخچه دومینیکا جزیره ای کوچک در کارائیب صحبت خواهیم کرد، پس با آسان سفر همراه باشید.

درباره دومینیکا

این جزیره اولین بار توسط کریستف کلمب کشف شد. نام دومینیکا در لاتین به معنی یکشنبه است و از آن جا که کلمب روز یکشنبه به جزیره وارد شده بود این اسم را برای آن انتخاب کرد. سال ها بعد این مکان منزوی باقی ماند تا اینکه بعد از ورود اروپایی ها به جزایر اطراف، شهروندان کارائیب به طرف این جزیره سرازیر و در آن ساکن شدند.

در سال 1635 فرانسه مدعی دومینیکا شد. اندکی پس از آن، مبلغان فرانسوی اولین ساکنان اروپایی جزیره شدند. با این حال، تهاجمات به کارائیب ادامه یافت و در سال 1660، فرانسوی ها و بریتانیایی ها توافق کردند که دومینیکا و سنت وینسنت هر دو باید رها شوند. دومینیکا برای قرن بعد رسماً بی طرف بود، اما کشورهای زیادی به خاطر منابع آن به این ناحیه چشم طمع داشتند، تا سرانجام به خاطر موقعیت دومینیکا بین مارتینیک و گوادلوپ، فرانسه در نهایت غالب شد و یک شهرک فرانسوی ایجاد شد و گسترش یافت. در سال 1763 به عنوان بخشی از معاهده پاریس که به جنگ هفت ساله پایان داد، این جزیره به مالکیت بریتانیا درآمد. در سال 1778، در طول جنگ انقلابی آمریکا، فرانسوی ها با همکاری فعال مردم ناحیه، تهاجم موفقی را انجام دادند. معاهده 1783 پاریس که به جنگ پایان داد، جزیره را به بریتانیا بازگرداند. تهاجمات فرانسه در سال های 1795 و 1805 با شکست به پایان رسید.

در سال 1763، بریتانیا یک مجلس قانونگذاری تأسیس کرد که تنها نماینده جمعیت سفیدپوست بود. در این سال لایحه امتیاز براون، حقوق سیاسی و اجتماعی را به غیر سفیدپوستان آزاد اعطا کرد. سه آفریقایی در سال بعد به عنوان عضوی از مجلس قانونگذاری انتخاب شدند. پس از لغو برده داری، در سال 1838 دومینیکا تنها مستعمره بریتانیا در دریای کارائیب شد که در قرن نوزدهم مجلس قانونگذاری تحت کنترل آفریقا داشت. اکثر قانونگذاران آفریقایی خرده مالکان یا بازرگانانی بودند که دیدگاه های اقتصادی و اجتماعی کاملاً مخالف منافع طبقه کوچک و ثروتمند انگلیسی داشتند.

پس از جنگ جهانی اول، افزایش آگاهی سیاسی در سراسر کارائیب منجر به تشکیل انجمن دولت نمایندگان شد. این گروه با سرخوردگی عمومی از نبود صدایی در حکومت دومینیکا، یک سوم کرسی های مجلس قانونگذاری منتخب مردم را در سال 1924 و یک دوم در سال 1936 به دست آورند. اندکی پس از آن، دومینیکا از اداره جزیره لیوارد منتقل شد و تا سال 1958 به عنوان بخشی از Windwards اداره می شد.

پس از انحلال فدراسیون، دومینیکا در سال 1967 به یک ایالت مرتبط با بریتانیا تبدیل شد و به طور رسمی مسئولیت امور داخلی خود را بر عهده گرفت. در 3 نوامبر 1978، کشورهای مشترک المنافع دومینیکا توسط انگلستان استقلال یافت.

استقلال کمک چندانی به حل مشکلات ناشی از قرن ها توسعه نیافتگی اقتصادی نکرد و در اواسط سال 1979، نارضایتی سیاسی منجر به تشکیل یک دولت موقت شد. پس از انتخابات 1980، دولتی به رهبری حزب آزادی دومینیکا در زمان نخست وزیری یوگنیا چارلز، اولین نخست وزیر زن کارائیب، جایگزین شد. مشکلات مزمن اقتصادی با تأثیر شدید طوفان ها در سال 1979 و 1980 تشدید شد.

سرانجام بعد از کشمکش های بسیار بالاخره دومینیکا اعلام استقلال کرد و پرچم خود را برای اولین بار برافراشت و از آن زمان جزوی از جامعه بین المللی محسوب می شود.

مردم و فرهنگ دومینیکا

فرهنگ دومینیکا ترکیبی از فرهنگ‌های اروپایی و آفریقایی است و تنها جمعیت باقی‌مانده از سرخپوستان کارائیب پیش از کلمبیا در این جزیره زندگی می کنند. مردم بومی دومینیکا که به نام کالیناگو شناخته می‌شوند، در منطقه‌ای به مساحت 3700 هکتار در ساحل شرقی جزیره ساکن شده اند.

کسانی که هم اکنون در دومینیکا ساکن هستند، متعلق به قبایلی از آمریکای جنوبی هستند که از 3000 سال پیش از میلاد به سمت این جزیره حرکت کردند و تا سال 1000 پس از میلاد در این جا ساکن شدند و این جزیره را به اسم Waitukubuli که به معنی قد بلند است، نام گذاری کردند.

علیرغم مقاومت شدید در برابر استعمار اروپا برای قرن ها، کالیناگوها در نهایت تسلیم حرص و طمع و استبداد نیروهای استعمارگر اسپانیایی، انگلیسی و فرانسوی شدند. با هر حمله از جانب اروپایی ها، تسلط آنها بر جزیره به آرامی از بین می رفت. در سال 1903، مدیر بریتانیایی که در آن زمان هسکت بل نام داشت، با اختصاص 3700 هکتار به کارائیب ها موافقت کرد و همچنین رئیس کارائیب را با تزئینات تشریفاتی و کمک مالی به رسمیت شناخت.

امروزه تقریباً 2145 کالیناگو در این منطقه سکونت دارند که هم اکنون به عنوان قلمرو کالیناگو شناخته می شود. فرهنگ مردمی که در این جزیره زندگی می کند با گذر زمان تغییر کرده است، با این حال، هنوز هم می توان نگاهی اجمالی به ریشه های اجدادی آنها در خصوص هنر و قایق رانی داشت. همین طور خانه های مردم بومی همچنان شباهت زیادی به زمان های گذشته دارد.

ویژگی های جغرافیایی دومینیکا

این جزیره از شکل گیری آتشفشان ها به وجود آمده است. دومینیکا دارای تعدادی آتشفشان فعال است، اگرچه فوران آتشفان ها به ندرت در آن اتفاق می افتد، وجود این آتشفشان ها باعث ایجاد چشمه های آب گرم و دریچه های آتشفشانی شده است. در بخش جنوب شهر و در 700 متری بالای سطح دریا دریاچه جوشان واقع شده است. رودخانه های فصلی زیادی هم در این جزیره جریان دارند که البته مناسب کشتی رانی نیستند. در این میان جنگل هایی از سمت شمال به جنوب جزیره شکل گرفته اند که باعث هوای دلپذیر و جذابیت بی اندازه آن شده اند.

آب و هوا

آب و هوای دومینیکا در ماه های مختلف سال دلپذیر است و حتی در زمستان هم هوای این جزیره برای گردش مناسب است. دمای هوا در طول تابستان به طور متوسط به 32 درجه سانتی گراد می رسد. در طول زمستان دما تقریبا بین 29 الی 30 درجه سانتی گراد متغیر است.

در طول فصل های فوریه تا می بارندگی در جزیره رخ نمی دهد، اما در فصل های ژوئن و اکتبر باید انتظار بارش باران مخصوصا در بخش های کوهستانی را داشته باشید. به طور کلی میزان بارش سالیانه در بخش های ساحلی 3700 میلی متر و در بخش های کوهستانی 6350 میلی‌متر است.

زندگی گیاهی و جانوری در دومینیکا

دومینیکا بخشی از آنتیل کوچک است و در این جزیره می توانید انواع و اقسام حیوانات و پرندگان را پیدا کنید. در این جزیره گونه های کمیابی از پرندگان به اسم طوطی گردن قرمز کوچک و طوطی امپراطوری زندگی می کنند که در معرض خطر انتقراض هستند. از دیگر پرندگان نایاب این جزیره می توان به پرندگان مگس خوار اشاره کرد. این پرندگان سر آبی تنها در این کشور و جزیره همسایه آن یافت می شوند.

شما می توانید قوباغه بزرگی به اسم مرغ کوهی را هم در دومینیکا پیدا کنید که البته بعد از اینکه در معرض خطر انقراض قرار گرفت، دیگر جزوی از منوی غذایی بومیان جزیره نیست.

زبان مردم دومینیکا

به طور کلی زبان رسمی این کشور انگلیسی به شمار می رود، اما برخی از مردم به فرانسوی مسلط هستند که دلیل آن به زمان استعمار این کشور برمی گردد. همین طور مردم این جزیره به یکی از زبان های بومی خود هم صحبت می کنند زیرا حفظ سنت ها ارزش زیادی در نزد آن ها دارد.

اقتصاد دومینیکا

اقتصاد دومینیکا در سال‌های گذشته به کشاورزی و عمدتاً به موز وابسته بود، اما امروزه به‌طور فزاینده‌ای توسط گردشگری هدایت می‌شود، زیرا دولت به دنبال تبلیغ دومینیکا به عنوان یک مقصد “اکوتوریسم” است. با این حال، طوفان ماریا که در سپتامبر 2017 از جزیره عبور کرد، بخش زیادی از بخش کشاورزی کشور را ویران کرد و به تمام زیرساخت های حمل و نقل و فیزیکی کشور آسیب وارد کرد. قبل از طوفان ماریا، دولت تلاش کرده بود تا یک صنعت مالی فراساحلی را تقویت کند و برای توسعه منابع انرژی زمین گرمایی با بخش خصوصی قرارداد امضا کرد. در آن زمان دولت تلاش می کرده است تا شرایط مناسبی را برای خدمت رسانی به گردشگرانی که با کشتی های کروز به این جزیره قدم می گذاشتند، فراهم کند . اقتصاد در سال 2015 در حالت نامناسبی قرار داشت و در سال 2016 به دلیل بهبود کشاورزی و گردشگری به رشد مثبت بازگشت.

در گذشته دومینیکا از سطح بدهی بالایی رنج می برد، اما سپس این روند تغییر کرد و تولید ناخالص داخلی در سال 2010 از 67 درصد در سال به 77 درصد در سال افزایش پیدا کرد. دومینیکا یکی از پنج کشور در شرق کارائیب است که با برنامه های سرمایه گذاری برای دریافت شهروندی خود باعث رشد اقتصادی و گردشگری جزیره شده است.

کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری دومینیکا

بخش اعظم اقتصاد دومینیکا در گذشته بر پایه کشاورزی بوده است و محصولات محبوب این جزیره شامل موز، نارگیل و مرکبات می شده اند. با این حال طوفان های گرمسیری باعث تخریب زمین های کشاورزی و از بین رفتن محصولات موز شدند. علاوه بر این در سال 1980 به دلیل قانون تجارت جهانی تولیدات داخل مقداری کاهش یافت.

در حال حاضر دومینیکا مشکلی از لحاظ تولید داخلی در زمینه محصولاتی مانند میوه و سبزی ندارد و جنگل های آن برای تولید الوار مناسب هستند. درباره بخش ماهیگیری می توان گفت که صنعت ماهیگیری هم در دهه 90 میلادی به خاطر طوفان آسیب دید، زیرا در آن زمان اکثر قایق های جزیره از بین رفتند تا اینکه در اواخر دهه 90 یک بندر ماهیگیری جدید در این جزیره ساخته شد.

تولید، تجارت و خدمات دومینیکا

روغن نارگیل، صنایع دستی، صابون و میوه کلاهای صادراتی جزیره هستند. صابون هایی که در این ناحیه تولید می شوند، از روغن نارگیل هستند، به همین دلیل محبوبیت زیادی در بین سایر کشورها دارند. در این کشور چند صنعت کوچک مانند پوشاک و وسایل چوبی هم رونق دارد. مبلمان و لوازم چوبی از الوارهای جزیره درست می شوند. در پورتسموث هم قایق سازی رواج دارد و واردات مواد غذایی و سوخت های معدنی صورت می گیرد.

صنعت گردشگری در دومینیکا

گردشگری در اواخر قرن بیستم با وجود زیرساخت های حمل و نقل ضعیف جزیره و کمبود نسبی امکانات هتل و سواحل خوب، به طور چشمگیری توسعه یافت. تقریباً 80000 گردشگر سالانه از این جزیره دیدن می‌کنند، در حالی که بنادر خلیج پرنس روپرت و روسو سالانه به بیش از 300000 مسافر که از کشتی های کروز در بازدیدهای روزانه پیاده می شوند، خدمات رسانی می‌کنند. این جزیره به دنبال توسعه ذخایر گیاهی و جانوری منحصر به فرد خود برای جذب گردشگران است و خود را به عنوان “جزیره طبیعی” دریای کارائیب معرفی می کند.

حمل و نقل دومینیکا

یکی از عواملی که باعث شده تا نتوان در دومینیکا جاده های همواری را ایجاد کرد، باران های شدیدی است که گهگاه در این جزیره رخ می دهد. در سال 1956 جاده ای مناسب در جزیره وجود نداشته است تا اینکه در سال 1984 یک پروژه برای اینکار آغاز به کار کرد. برای حمل و نقل و صادرات موز از بندر پورتسموث استفاده می شود. با این حال اغلب کشتی ها در خلیج وودبریج لنگر می اندازند.

سلامت و رفاه در دومینیکا

چندین بیمارستان بزرگ در این کشور وجود دارند و نیازهای پزشکی محلی توسط مراکز بهداشتی در سراسر جزیره رسیدگی می شود. بیماری های روده ای، دیابت، کم خونی و سل مشکلات عمده سلامت دومینیکا را تشکیل می دهند.

تحصیلات

آموزش ابتدایی در مدارس دولتی اجباری و رایگان است. تعداد بسیاری از مدارس متوسطه، یک کالج تربیت معلم، یک دانشکده پزشکی، یک دانشکده پرستاری، و یک شعبه از دانشگاه هند غربی در این جزیره وجود دارند و بنظر می رسد که 90 درصد از مردم از تحصیلات مناسبی برخوردار هستند.